Kant: Briefwechsel, Brief 22, Von Gotthilf Friedrich Busolt.

     
           
 

 

 

 

 

  
  Von Gotthilf Friedrich Busolt.      
           
  23. April 1761.      
           
  Fautor omni mentis adfectu eoque candido ad cineres vsque      
  venerande, colende.      
           
  Etsi mihi Tuae litterae iucundissimae fuerunt, tamen iucundius      
  fuit, quod in summa occupatione Tua id omnino egisti, ex quo intelligere      
  possum, Te mei memoriam non omnem deposuisse. Profecto      
  amorem in me Tuum et voluntatem, quae litteris Tuis satis declarata      
  est, ita aestimo, vt nemo magis. Quam enim ex amicorum studio      
  et mentis propensione capio, illa voluptate nec fingi nec excogitari      
  maior vlla potest. Ec quam illam fuisse putas, quam beneuolentiae      
  et fauoris Tui declaratio, quae litteris Tuis diligenter facta est, mihi      
  attulit? Ea sane suit, quae esse solet, cum maxima est. Fuit,      
  credas mihi, maxima. Te enim diligo, Te amplector, Te maxime      
  suspicio. Tuo officio et diligentia nihil sane mihi amabilius.      
           
  Ad rem, de qua Tibi scripsi, quod attinet: doleo, quod Te      
  molestia adfeci, Te, qui tot curis, tot negotiis grauissimis distentus      
  viuis. Opus non fuisset, si statim mentem patroni mei perspicere      
  licuisset. Veniam tamen, vt spero, a Te impetrabo. Rem totam      
  exponam. Vt modo e litteris Tuis ad patronum datis cognoui, quod      
  quemlibet iuuenum nobilium ducentos imperiales pro honorario soluere      
  oporteat, exceptis illis impensis, quae saltationi, equitationi, linguae      
  gallicae addiscendae et studio gladiatorio tribuendae sunt, quod Tu      
  deinde, Fautor honoratissime, aliquem vitae ducem et disciplinae his      
  iuuenibus adiungere velis, hoc etiam consilium patrono meo maxime      
  probatum fuerit, ita, vt istam pecuniam ducentorum imperialium      
  statim Tibi decreuerit: mei me memoria illico tenuit, vtrum forsitan      
  efficere possem, vt is dux ego a Te constituar et a numero quadringentorum      
  imperialium tantum in me redundaret, vt ali possem.      
           
  Fefellit vero consilium, quod antea minus diligenter animo agitaram.      
  Cum itaque e litteris Tuis perspexissem, nulla plane ratione fieri      
  posse, vt munus hoc mihi demandetur; statim mentem mutaui et      
  a consilio discessi. Nihil interest, vbi dego, dego Regiomonti nec      
  ne. Deus vbiuis est, vbiuis saluti meae prospicere potest. Non adeo      
  flagrans desiderium meum est, vt non possit mitigari. Animum      
  componam et sorte mea contentus viuam. Agas, Fautor honoratissime,      
  vt Tibi videbitur. Quidquid ages et quod a me actum velis,      
  semper placebit, statim efficiam. Nihil est in me consilii, quod      
  suppeditare possem. Nihil patronus meus ad me remunerandum,      
  vt Tu opinaris, conferet praeter istam pecuniam ducentorum imperialium,      
  quam Tu postulasti. Me vero timor abstrahit et pudor, vt      
  quidpiam ab illo desiderarem precando. Hoc interim conieci,      
  vltimas litteras patroni mei Te nondum legisse, Tuis ad me scriptis.      
           
  Est etiam, quod fatear, scrupulum hunc et forsitan haud immerito      
  animum sollicitauisse, vtrum iuuenis noster nobilis in scholis nostris      
  permaneret, pace restituta. Mirabili enim cupiditate flagrat, vexilla      
  sequendi et militum cohortes. Speciem prae se fert hominis litterarum      
  studiosi, vt hac persona indutus opportunitatem eo felicius      
  nancisci possit, relinquendi patrios lares; iuxta quos nulla libertas,      
  nullus hominum conuentus, vbi frater aetate inferior crucem ipsi      
  saepenumero figit, contumeliis adficiendo.      
           
  Ducentos istos imperiales auus iuuenis nostri nobilis soluet.      
  Qui linguam gallicam doceat filios suos, Mons. Chanchon in domum      
  suam iam recepit patronus meus.      
           
  Haec Tibi scripsi, Fautor ex animo diligende, colende, vt scias,      
  quidquid agere debeas. Sed per Deum Te rogo, omnia silentio tradas.      
           
  Praeter opinionem si accideret, vt in sententia sua persisteret      
  patronus, vt Regiomontum filium suum comitarer, quod ipse desiderauit:      
  scribere posses, si visum fuerit, vt etiam aliquam mercedem      
  vna cum vidua ista nobili mihi statuat. Tu pro Tua prudentia      
  rem ita geres, scio, vt mihi gratissima acciderit.      
           
  Maiora erga salutem meam studia, quam erant expectanda, e litteris      
  Tuis cognoui. Gratias Tibi ago, Fautor honoratissime, habeoque maximas      
  et numen supremum referat, quod satis est. Quod adhuc superest      
  tempus, in illo Te mei amantissimum fore, confido, in omni varietate      
  rerum mearum. Sedatae iam sunt, quae paullo ante maxime erant      
           
  turbulentae. Vtrum omni ex parte in gratiam restitutus sum,      
  iudicare non possum. Tibi vt probarer, peruelim. Quod vt fiat,      
  omni studio, omni mentis vi ac contentione efficiam. Hoc animo,      
  hac voluntate me totum Tibi trado. Mihi faueas et credas, rogo      
  etiam atque etiam, id a me agi, ex quo intelligere possis, me esse Tui,      
           
  Fautor omni honoris cultu prosequende      
           
  Arensdorffi d. 23 Aprilis deditissimum      
  MDCCLXI. G. F. Busolt.      
           
           
           
     

[ abgedruckt in : AA X, Seite 035 ] [ Brief 21d ] [ Brief 22a ] [ Gesamtverzeichnis des Briefwechsels ]